28 october 2008

Column 46

Er zijn veel zaken/dingen in de gevangenis waarbij wij onze vraagtekens plaatsen. Een voorbeeld hiervan is 'de Odyssee van de $10.000 schoenen'. Ik noem geen namen, maar ik weet wel waar ik het over heb.

Afgelopen maart had een gevangene nieuwe schoenen nodig. Sportschoenen, maar ook ‘gevangenis’ schoenen. De meeste gevangenen mogen sportschoenen kopen via goedgekeurde verkopers. Dit bespaart de gevangenis veel geld en de gevangenen kunnen dan schoenen kopen die veel beter zijn dan die de gevangenis aanbiedt. De gevangenisschoenen moeten op bestelling worden gemaakt in een ‘schoenenzaak’ in een andere gevangenis.
De gevangene in kwestie heeft grote voeten en de gevangenis had geen schoenen in zijn maat. De schoenen die hij had waren kapot en hij had nog nooit eerder gevangenisschoenen gekregen.

Zodra er iets ‘uitzonderlijks’ nodig is (zoals hier de extra grote schoenen) heeft de gevangene toestemming nodig van een dokter.
Allereerst moet je een afspraak maken met een verpleegkundige. Zij/hij luistert dan naar je probleem en maakt daarna een afspraak met de dokter voor je. Als die arts je probleem serieus neemt, wordt er een afspraak gemaakt met een specialist voor jóuw individuele probleem. Voor de grotere schoenen is dus een pediater nodig om toestemming te kunnen geven. Met deze toestemming op zak wordt dan het schoenen-bestel-proces in werking gezet.

Ondertussen moest deze gevangene op slippers lopen. Hij kon hier niet mee ‘sporten’, want zijn voeten waren beschadigd door het te lang dragen van te kleine schoenen. Doordat de gevangene niet kon ‘sporten’ kreeg hij andere gezondheidskwaaltjes en vlogen de kilo's eraan.
Hierdoor moest hij de dokter en andere medici steeds vaker zien. Hij onderging testen om uit te vinden waar die gezondheidsklachten vandaan kwamen. Interessant is wel dat deze gevangene in de laatste 15-20 jaar nog geen tien keer bij de dokter is geweest.

Na een half jaar kreeg de gevangene eindelijk de speciaal gemaakte schoenen. Het dragen van deze schoenen heeft de toestand van zijn voeten flink verbeterd. Het kopen van sportschoenen is tot nu toe nog niet gelukt. Elke keer als er een poging gedaan wordt om toestemming te verkrijgen, heeft de gevangenis weer een ander soort toestemming nodig. Dit is dus een eindeloze zaak.
Er is b.v. maar één verkooppunt, waar wij mogen bestellen en die heeft geen schoenen in zijn maat. Met bemiddeling van een gevangenismedewerker zou het hooguit een week of twee duren om een paar schoenen te verkrijgen.

Momenteel heeft het al ruim acht maanden geduurd, met de medewerking van ontelbaar veel mensen die betrokken waren in dit proces. Mensen uit de medici-wereld , van de administratie, ea.
Ik heb geen idee hoeveel het de gevangenis gekost heeft en nog steeds kost. Dit proces is gewoon te belachelijk voor woorden.

Deze zaak staat niet eens op zichzelf. Dit soort dingen gebeuren geregeld in veel aspecten in het gevangenisleven. Het lijkt erop dat het systeem 'gewone zaken en het uitvoeren ervan' in de weg staat van de bureaucratie. Men lijkt meer geïnteresseerd in het systeem dan in de resultaten.


Het beste,

Dean Carter
p.o. Box C-97919
San Quentin Prison
San Quentin, California 94974