30 juli 2007
Column 44
Een veelgestelde vraag die ik krijg is hoe de bewakers zijn in de
gevangenis. Een paar jaar geleden heb ik deze vraag al eens beantwoord in de
Letter Section. Het lijkt er wel op, dat er enkele dingen zijn veranderd sinds
ik dat schreef. Ik heb gehoord dat, zodra het met de economie beter gaat, het
moeilijker is om gevangenbewaarders te vinden.
Sinds ik hier ben
hebben de bewakers zich voor het grootste gedeelte professioneel gedragen. Er
zijn er een aantal die dat niet doen, maar dat is meer uitzondering dan regel.
Het is wel zo, dat de laatste jaren er meer bewakers zijn, die zich
onprofessioneel gedragen. Ik zeg niet dat alle bewakers zich minder
professioneel gedragen, want dát is niet zo. Wat ik bedoel is, dat er meer
bewakers zijn dan vroeger, die niet zo professioneel handelen. De meesten zijn
nog steeds professioneel.
Een voorbeeld; wij hebben van die grote
luidsprekers in ons cellenblok – je ziet dat ook bij grote evenementen. Dit
systeem is erg luid. Je hoort het zelfs als je een koptelefoon op hebt. Dit
systeem is om oproepen te doen – b.v. als iemand bezoek krijgt, naar de dokter
moet etc. Afgelopen jaar begonnen een aantal bewakers dit systeem te gebruiken
als speelgoed. Vaak wordt het volume helemaal hoog gezet en wordt er in de
microfoon geschreeuwd, i.p.v gewoon te spreken, waarvoor het gemaakt is. Ook
kloppen ze op de microfoon, zodat het een dreunend geluid maakt. Het irritante
is eigenlijk wel, dat enkele bewakers denken dat ze komedianten zijn. Ze maken
dan rare geluiden in de microfoon en gaan dan giechelen en lachen. Erg
kinderachtig en naar mijn idee zeker niet erg professioneel.
Hoe
irritant dit ook is, de spelletjes die ze spelen met het communicatiesysteem
hier, valt in het niet bij de spelletjes die ze speelden in het Huis van
Bewaring, toen ik wachtte op mijn rechtszaak. Ik was in een gedeelte genaamd –
Pro-Per Module – hier hebben ze een rechtsbibliotheek. Pro-Per is kort voor
Propria Persona (Eigen Persoon). Hier verbleven gevangenen, die zichzelf wilden
verdedigen tijdens hun rechtszaak en ook gevangenen die de doodstraf konden
krijgen. Zij konden dan hun advocaat bijstaan en helpen bij hun rechtszaak,
omdat ze hier toegang hadden op de rechtsbibliotheek.
Veel van de
gevangen hier moesten om vier uur opstaan om te worden vervoerd naar de
rechtszaal. De rechtszaak begon om acht uur 's morgens. De dienstdoende agenten
(Huis van Bewaring wordt gerund door de politie) zetten het omroepsysteem zo
hard als het kon aan als de gevangenen zo vroeg op moesten om naar de
rechtsgebouw te gaan en legden de telefoon van de haak. Zodra het ingesprekstoon
startte, legden ze de microfoon tegen de hoorn, zodat je een vreselijk hard
piepend geluid te horen kreeg. Dit was dan in het hele Pro-Per gedeelte van de
gevangenis te horen. De bedoeling hiervan was om de Pro-Per gevangenen de hele
nacht wakker te houden, zodat ze de volgende ochtend moe en slaperig en niet
alert genoeg zouden zijn om zichzelf in hun rechtszaak goed te kunnen
verdedigen.
Ik ben al een tijd niet in het Huis van Bewaring geweest,
maar ik heb gehoord dat ze de Pro-Per gevangenen ergens anders hebben
ondergebracht. Dus ik weet niet of ze dit soort dingen nog steeds doen, ik hoop
dat ze hiermee gestopt zijn, maar gek genoeg denk ik dat dit niet het geval is .
. .
Dit is alles wat ik deze keer te zeggen heb. Een kleine anekdote
die ik met jullie wilde delen.
Bedankt voor het luisteren en het allerbeste.
Dean Carter
P.O. Box C-97919
San Quentin Prison
San Quentin, California 94974
ps. pas geleden heeft een vriendin van mij (bedankt
Irma) een artikel gestuurd dat erg interessant is. Als je het wilt lezen;
http://www.ahrc.com/new/index.php/src/news/sub/article/action/ShowMedia/id/3588