Column 2

Hallo, ik wil beginnen met een korte uitleg over het laatste wat ik geschreven heb. Iemand vroeg me de definitie van wat ik zie als ‘normaal’. Ik veronderstel, dat mijn idee van normaal anders is, dan wat jullie zouden vinden. Voor mij is ‘normaal’ iemand die met rust gelaten wil worden en die zich alleen met zijn eigen zaken bemoeit, je kan ze je rug toedraaien zonder je zorgen te maken, dat ze je in de rug zullen steken. Ze vallen alleen iemand lastig als ze zelf lastig gevallen worden (door die persoon), dan zullen ze doen wat nodig is om het probleem de wereld uit te helpen. Genoeg daarover nu.

Ik wil nu even praten over hoe het was om hier op de dodencel te komen. Dus deze keer zal ik het tastbare deel van San Quentin beschrijven en later zal ik meer in details treden over het leven hier. Maar ik wil in de komende columns vertellen over hoe het er hier uit ziet en over het proces dat je brengt tot waar ik nu zit. Om je hierbij te helpen is er een foto van San Quentin op deze bladzijde afgedrukt. Er zijn strepen getrokken om de relevante gedeelten te laten zien waar ik over ga praten. Hopelijk helpt het je om een beetje te begrijpen waar ik het over heb.

De meeste mensen worden naar de dodencel gebracht door de provinciale gevangenissen, waar ze hun rechtszaak gehad hebben en waar zij zijn veroordeeld. Toen mijn gevangenisbusje bij het hek kwam, voelde ik verschillende dingen. Nieuwsgierigheid, angst, woede en een grote hoeveelheid spanning. Ik herinner me twee dingen die door mijn hoofd bleven gaan. Ik veronderstel dat het mijn onderbewustzijn was die kletste onder de stress die ik voelde. Een ding dat door mijn hoofd bleef gaan was een parafrase van die zin uit de Wizard of Oz, “ Je bent nu heel ver weg van huis, Toto!”. Dat werd afgewisseld met het uitschelden van mezelf, omdat ik het had klaargespeeld om in deze rotzooi terecht te komen.

Toen ik de gevangenishekken binnenging, voelde ik dat de haren in mijn nek omhoog gingen staan en ik voelde een kilte, diep in mijn binnenste, die niets met het weer te maken had. Het voelde alsof ik honderd jaar terug in de tijd was gegaan. Het was echt een angstig gevoel. Maar ik had niet veel tijd om daar bij stil te staan, want alles ging heel vlug. Ze brachten me naar Aankomst & Vrijlating (A&V) om in de gevangenis toegelaten te worden. Hier werd ik gefotografeerd en werden mijn vingerafdrukken genomen, kreeg ik dekens en gevangeniskleding. Toen dit gebeurd was kwamen er twee bewaarders die me meenamen naar het Aanpassings Centrum (A/C). Dit is waar alle ter dood veroordeelde gevangenen eerst geplaatst worden als ze aankomen. Ze blijven daar tot ze het Classificatie Comité kunnen zien en die beslissen waar ze op de dodencel geplaatst zullen worden.

Er zijn drie plaatsen in San Quentin waar ze ter dood veroordeelden plaatsen. A/C is waar iedereen eerst naartoe gaat en waar ze mogelijk moeten blijven. Het andere gedeelte is North seg. Dit is de originele death row en er zijn ongeveer 35 gevangenen. De mensen die hier zitten hebben geen gedragsproblemen hebben gehad in de gevangenis. Hier is ook de gaskamer. Dan is er ook nog Veroordeelden Rij II. Dit zit in East Block en er zijn daar ongeveer 250 veroordeelden. De binnenkant van East Block lijkt erg veel op die oude Zeppelin ballonnen. Een enorme spelonk, omringd door relingen waar bewakers heen en weer lopen, gewapend met machinegeweren en een revolver. In het centrum van deze enorme ruimte is een blok met 5 verdiepingen van cellen en een zesde verdieping met allerlei functies. Aan de baaikant van dit blok zitten de veroordeelden en aan de kant van de binnenplaats zitten de ‘gewone’ gevangenen. Dat zijn mensen, die in problemen zijn geraakt in de gewone gevangenis of mensen met ernstige geestelijke problemen en die in de gaten gehouden moeten worden.

Nadat ik door A&V heen gekomen was, werd ik naar de A/C gebracht waar ik weer werd ‘ingeschreven’. Dit betekende dat een van de bewakers me al mijn persoonlijke bezittingen afnam, behalve een potloodstompje, een paar vellen schrijfpapier en een paar gefrankeerde enveloppen. Ik mocht ook mijn kam en zeep houden en kreeg wat tandpasta. Ze gaven me een tandenborstel, waarvan het grootste gedeelte van het handvat eraf was gehaald. De bewakers stoppen je in een kooi zodra je het gebouw binnenkomt, je doet al je kleren uit en die halen ze door een röntgenmachine. Dan onderzoeken ze je hele lichaam, je haar, de binnenkant van je oren, in je mond, de onderkant van je voeten, onder je ballen en dan vragen ze je om voorover te buigen en te glimlachen . . . wat betekent dat je voorover moet buigen zodat ze in je achterste kunnen kijken. Als dit alles gedaan is, doen ze je handboeien om, halen ze je uit de kooi en laten een metaaldetector over je hele lichaam gaan. Als ze dat gedaan hebben zetten ze je weer in de kooi en kun jij je aankleden.

Nadat ze je ‘ingeschreven’ hebben in A/C, wijzen ze je een cel toe. Er is één veroordeelde per cel. In A/C zijn er drie verdiepingen met 30-35 cellen per verdieping. Twee bewakers brengen je naar je cel en als je daar bent aangekomen sta je voor je celdeur en de bewaker roept, “ Maak cel # . . . open”, en dan is er een plotselinge windvlaag als de celdeur opengaat. Het klinkt als de remmen van een grote vrachtwagen, omdat ze geopend en gesloten worden met samengeperste lucht. Als je binnen in je cel bent, roept de bewaker dat de deur gesloten moet worden en er is weer een windvlaag als de deur met een knal dicht gaat. Dan opent de bewaker een klepje in de celdeur (waar je eten door wordt gegeven) en doet je handboeien af.

Binnenin de cel is een roestvrijstalen wasbak en een toilet, een bed dat is gemaakt van een ijzeren plaat en bedekt met een onderlegger van ongeveer 2,5 cm dik. Dat is je bed. Aan de muur boven je bed hangt een kaal peertje dat een vaag licht verspreidt. Ook is er een schuifpaneel in de achterste muur, die de bewakers open kunnen maken om doorheen te kijken. Aan de voorkant zijn de tralies, bedekt zijn met fijn gaas, waar je net een potlood door kunt steken. Daar zal ik het een andere keer over hebben.

Je moet in je cel blijven. Je mag er alleen uit voor een korte periode (ca. 8 minuten) om te douchen. Na een paar dagen en gewoonlijk binnen hoogstens een week, verschijn je voor het Classificatie Comité en zij bekijken je dossier en besluiten waar je geplaatst zal worden. Daar zal ik de volgende keer meer over vertellen, maar voor nu ga ik er vandoor.

Later,
Dean