01/02/03/04/05/06/07/08/09/10/11/12/13/14/15/16/17/18/19/20/
21
/22/23/24/25/26/27/28/29/30/31/32/33/34/35/36/37/38/39/
40
/41/42/43/44/45/46/47/48/49/50/54//

 


3 augustus 1999

Column 22

Ik was niet van plan om zo lang weg te blijven. Sorry daarvoor, maar zulke dingen gebeuren gewoon. Ik ben nu terug en ik wil het over een paar dingen hebben. Hopelijk kijk je nog steeds hier om te zien of er iets nieuws op staat en heb je het niet opgegeven. Het is vreemd hoe je tijd en energie aan sommige dingen kunt besteden en als je er dan op terug kijkt, vraag je jezelf af waarom je er zoveel tijd in hebt gestoken. Het is niet mijn bedoeling om cryptisch te zijn, ik zeg alleen dat, als we door het leven gaan, wat belangrijk lijkt op het moment dat je er mee bezig bent, later toch niet zo belangrijk blijkt te zijn als je dacht. Maar tegen de tijd dat je dat realiseert, heb je er al een grote hoeveelheid tijd en energie aan besteed voor je jezelf weer op iets anders kunt concentreren.

Er is een interessante poging van de Californische staat onderweg. Het ziet er naar uit dat ze de San Quentin gevangenis willen verkopen en de dodencellen naar een andere gevangenis willen verhuizen. Voor degenen van jullie die het niet weten, San Quentin gevangenis staat op een groot stuk land langs de noordkust van San Francisco Bay. Het staat hier al zo'n 140 jaar. Nu wil de Californische staat de dodencellen verhuizen en San Quentin sluiten, zodat ze het land kunnen verkopen en het geld voor andere dingen kunnen gebruiken. Ik zeg andere dingen, want wat ze zeggen waarvoor ze het zullen gebruiken en waar ze het echt voor zullen gebruiken, is zelden hetzelfde.

Ik heb hierover gepraat met een advocaat die ik ken en hij vertelde me dat een stel onroerend goed mensen gelobbyd hebben bij de politici om dit stuk land te verkopen, zodat de gevangenis afgebroken kan worden en ze het in een woonwijk en winkelcentra kunnen veranderen. Ik weet niet of dat waar is, maar het klinkt wel logisch. De gevangenis staat op een eersteklas stuk land en projectontwikkelaars zouden alles eraan doen om het in handen te krijgen. 

Deze advocaat legde me uit dat de echte redenen waarom de staat de gevangenis wil verhuizen slinkser en meer manipulerend zijn. De Californische staat wil de dodencellen al veel langer verhuizen. Het zou ideaal zijn als ze ons konden verhuizen naar een veraf gelegen plaats, ver weg van alles en moeilijk te bereiken. De redenen hiervoor zijn, dat het dan moeilijker wordt voor advocaten (die aan de hoger beroepen werken) om met hun cliënten aan hun zaken te werken. Verder, wanneer er een executie plaatsvindt, zal het moeilijker zijn voor de mensen (die willen protesteren) om daar te komen. Amerikanen hebben steeds maar weer bewezen, dat ze een kort concentratievermogen hebben en de staat weet dat als de executies uit het zicht gehouden worden, op een plek waar je niet kunt protesteren, veel mensen hun interesse in de strijd tegen de doodstraf en de door de staat bekrachtigde moord zullen verliezen.
Ik zat eraan te denken hoe ironisch het zou zijn als San Quentin verkocht zou worden en door de lange en beruchte historie van deze plek, het een Nationaal Historisch Monument zou kunnen worden, zodat de project- ontwikkelaars er niet aan zouden mogen komen. San Quentin heeft een langere en meer beruchte geschiedenis dan Alcatraz, wat volgens mij een Nationaal Historisch Monument is (zo niet, dan iets wat erop lijkt).

De politici en de bureaucraten praten erover hoe duur het is om San Quentin draaiende te houden, dit als een reden om het te verkopen. Ik denk dat het onoprecht van hen is om zoiets te beweren. Wanneer ze de dodencellen ver weg zullen verhuizen van de rechtbanken en advocaten, zullen de belastingbetalers meer moeten betalen op andere gebieden.
De advocaten en onderzoekers zullen langer moeten reizen en langer moeten blijven (wanneer ze langs gaan bij hun cliënt) en dus ook meer declareren dan als ze hier in San Quentin komen om hun cliënten te zien. Ik ben er zeker van als San Quentin verkocht zal worden er een of andere project- ontwikkelaar zichzelf zal feliciteren met het doneren van geld aan de verschillende politici. Wij hier in de dodencellen zullen verhuisd worden naar een veraf gelegen plaats en het zal de belastingbetalers meer geld gaan kosten, maar dat is de manier waarop politiek en zaken werken, neem ik aan. Het gaat niet om de waarheid, maar om waar je het publiek van overtuigd wat de waarheid is. Zoals ik al zei, ik twijfel er niet aan dat ze ons hier in de dodencellen zullen verhuizen. Ik denk alleen dat de mensen moeten weten dat het om meer dingen gaat dan wat de media en de politici jullie vertellen.

Nu ik toch aan het praten ben over gevangenissen en geld, wil ik nog wat praten over een artikel dat verschenen is in de San Francisco Chronicle (krant) in juni. Het is een artikel waarin het gaat over de Californische gevangenissen en telefoonmaatschappij MCI Worldcom. Wanneer je het artikel zelf wilt lezen, ga dan hierheen:
http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?file=/chronicle/archive/1999/06/14/MN53919.DTL

Dit artikel legt uit hoe Californie en MCI Worldcom te veel in rekening brengen voor een collect telefoongesprek van gevangenen naar hun families. Door dit te doen verdienen de staat en MCI een obsceen groot bedrag aan geld (16 miljoen dollar voor Californie alleen in 1998, MCI wilde niet vertellen hoeveel het verdiend had dat jaar). Tegelijkertijd maken ze het heel erg moeilijk voor gevangenen om een sterke band te behouden met hun familie en geliefden. Dit vergroot de mogelijkheid dat de gevangenen weer in moeilijkheden zullen komen wanneer ze weer uit de gevangenis komen.

Dit is een perfect voorbeeld van hoe de staat van Californie meer geïnteresseerd is in het geld, dan in het uit de gevangenis houden van ex-gevangenen. Als degenen die in de gevangenis zitten uit de gevangenis zouden kunnen blijven, dan zou het complex van de gevangenisindustrie eronder lijden en geld verliezen. Zolang de gevangenissen doen wat ze kunnen om gevangenen terug te laten komen naar de gevangenis, zal er een sterk complex van de gevangenisindustrie zijn. Maar als er gevangenen uit de gevangenis komen en ERUIT kunnen blijven, dan vreet dat weg aan het fundament, dat het complex van de gevangenisindustrie zo sterk en succesvol maakt, wat natuurlijk de gevangenen zijn. Zolang er veel gevangenen zijn die terug komen naar de gevangenis, gaan de zaken goed.

Het is een lelijke cyclus die aan de gang is in gevangenissen op dit moment. De gevangenen komen naar de gevangenis en er wordt een wig gedreven tussen hen en hun familie en geliefden (op meer manieren dan alleen maar te veel in rekening te brengen voor telefoongesprekken) zolang ze in de gevangenis zitten. Dit vergroot de mogelijkheid dat de gevangenen wanneer ze uit de gevangenis komen weer een misdaad begaan. Hierdoor komen er weer meer slachtoffers van misdaden, die hardere maatregelen en langere straffen eisen, die de politici maar al te graag geven. Als resultaat wordt het complex van de gevangenisindustrie sterker, terwijl de populatie in de gevangenis groter en groter wordt.
De victims rights groepen worden gerustgesteld door te denken, dat ze iets gedaan hebben om het probleem op te lossen, maar ondertussen wordt het probleem groter en groter en komen er meer slachtoffers, maar er wordt niets gedaan om het echte probleem op te lossen. Het probleem is de wijze waarop het huidige systeem werkt en dit vereeuwigd en de cyclus gaande houdt.

Ik ga hier stoppen, maar ik hoop weer snel terug te zijn. Voordat ik ga, wil ik iedereen aanmoedigen om MCI Worldcom en alles wat ermee te maken heeft, zoals hun internet en computerdiensten te boycotten.

Later,
Dean