24 april 1996

Column 10

Het ziet er naar uit dat het weer een verkiezingsjaar is. Niet zo lang geleden heeft een groep politici zich buiten de hekken van San Quentin verzameld om beloften te doen tegenover de pers. Als zij gekozen worden, zullen ze het proces van de executies versnellen en, natuurlijk, dat ze harder zullen optreden tegen de criminaliteit. Als ik een politicus deze dingen hoor beloven, krab ik achter m’n oor van verwondering. Het geeft voor mij twee dingen aan. Eén, dat de politicus nog nooit in een gevangenis is geweest, behalve om buiten de hekken te staan, zodat de nieuws media foto’s van hem kan maken. Dat moet ons laten geloven, dat hij hard optreedt tegen criminaliteit, omdat hij speeches bij een gevangenis houdt. De andere mogelijkheid is, dat ze zo wanhopig zijn om gekozen te willen worden dat ze bereid zijn om met levens van mensen te handelen om zo stemmen te krijgen.

Sinds de late zestiger jaren en begin jaren zeventig, zijn politici al bezig om harder op te treden tegen criminaliteit. De wetten zijn harder geworden, de rechtbanken hebben het moeilijker gemaakt voor een gedaagde om zichzelf te verdedigen (tenzij ze veel geld hebben) en de gevangenissen zijn harder geworden. Toch, met al dit harder worden, is de criminaliteit steeds erger en erger geworden. Dus, als alles al strenger is geworden en de mate van criminaliteit toch erger geworden is (in directe verbinding met het harder optreden tegen criminaliteit), zou een logisch denkend iemand die hier naar kijkt, zien dat het probleem niet wordt opgelost. Het lijkt erop dat wraak en bestraffing belangrijker zijn dan het rehabiliteren van een persoon, zodat ze niet terugkomen in de gevangenis, als ze vrijgekomen zijn. Een leus die goed in het gehoor ligt, zoals 'drie slag en je bent uit' lijkt meer steun te krijgen dan het idee, dat als je iemand naar de gevangenis stuurt, er met hem aan moet werken, dat er geen tweede of derde slag komt.

Het lijkt erop dat het publiek erg boos wordt, als iemand uit de gevangenis komt en weer misdaden pleegt . . . in veel gevallen, een erg gewelddadige en afschuwelijke misdaad, die de mensen schokt. Mensen beginnen dan te roepen om langere straffen en een zwaardere aanpak in de gevangenis, maar ze negeren het feit, dat deze persoon net door het gevangenissysteem is gegaan. Waarom is er toen niets gedaan om met hen te werken om er zo zeker van te zijn dat zij buiten de gevangenis een productief en wettelijk leven zou leiden?

Ik vraag me vaak af hoe jullie, die dit lezen, zouden worden, als je voor een of andere reden, in de gevangenis terecht zou komen. In dit klimaat van het harder aanpakken van criminaliteit is het niet zo’n buitensporig idee dan je misschien denkt. Hoeveel van jullie hebben in het verleden geen dingen gedaan waarover je, nu je erop terug kijkt, verbaasd je hoofd schudt en afvraagt waar je in vredesnaam mee bezig was? Nou, er zijn heel veel mensen, die hier in de gevangenis zitten, die hetzelfde deden, maar zij werden gepakt en eindigden hier in de gevangenis. Over het algemeen zijn het goede mensen, die alleen iets stom deden en waar ze niet bij nadachten, toen ze daarmee bezig waren.

Probeer je eens voor te stellen hoe jij zou worden, als je naar een plek gestuurd werd, waar je een tijd moest zitten. Waar de omgeving totaal anders is dan alles waar je ooit, in het verleden, aan bloot bent gesteld. Een plek waar geweld niet iets is wat je op tv ziet, maar een manier van leven, die je elke dag in het echte leven ziet. Een plek waar je langzaam, dag na dag, een stukje van jezelf als persoon kwijtraakt en wat je bent als mens. Wat is er dan om dat te vervangen? Ik denk niet dat het moeilijk is om daar achter te komen. Wanneer je een paar jaar doorbrengt in een wereld, waarin je elke dag een stukje van je ziel verliest en dat vervangen wordt met het instinct om te overleven en om dat te doen. Je moet gehard worden tegen het geweld en meelevend zijn is iets, dat gezien wordt als een teken van zwakte en dat maakt dat anderen je als een gemakkelijke prooi zien. Je verandert in iets veel ergers dan je was voor je daarheen gestuurd werd.

Wie van jullie zouden iemand, die net uit de gevangenis is, die in zo’n omgeving heeft moeten leven, graag als buurman hebben? De persoon die uit de gevangenis is tenslotte een product van wat je onderschrijft . . . een harder rechtssysteem. Dus ik stel me voor dat je graag wilt zien, wat het systeem gecreëerd heeft. Of misschien zou het verplicht moeten zijn dat als een persoon uit de gevangenis komt, ze naast de aanklagers, politie, rechters en politici, die een rol hadden om deze persoon voor jaren in de gevangenis te zetten, gaan wonen. Ze zouden tenslotte gretig moeten zijn om te kunnen genieten van het product van hun werk. Ik zou erom willen wedden dat als dit zou gebeuren je zo snel veranderingen zouden komen, dat je hoofd ervan zou gaan tollen. Misschien zouden dan echte oplossingen voor de problemen gaan komen, in plaats van het gewoonlijke uitbuiten en de retoriek die je nu ziet.

Een andere gedachte die ik heb is dat, mensen die een veelbetekenende rol in de wetten en gevangenissen hebben, verplicht zouden moeten zijn om minstens een week, elke 3 maanden, in de gevangenis door te brengen. Op die manier zouden ze er zich van bewust worden van de echte problemen. Natuurlijk zou je zoiets nooit zien gebeuren. Het is makkelijker stemmen te krijgen door op de angsten en de haat van mensen in te spelen, dan om te proberen om echte en praktische oplossingen voor de problemen te vinden. Ik weet dat bijna alle mensen die in de gevangenis zitten hier niet terug willen komen, maar ze hebben wel hulp nodig. Rehabilitatie mag als een luxe klinken, totdat je kijkt naar wat het de maatschappij kost om het niet te doen.

Dat is alles wat ik deze keer te zeggen heb, ik verwacht niet dat je het eens bent met wat ik zeg, maar denk erover na. Tenslotte, als je iemand naar een plek stuurt waar ze hun zelfrespect en het respect voor anderen verliezen, verwacht jij dan, dat als ze er uitkomen wel respect zullen hebben voor jou en jouw bezittingen?

Later,
Dean