20 juli 2000

Column 27

Onlangs ontving ik een brief van iemand die een reportage op tv had gezien over een man die geëxecuteerd werd (zie Letter Section).Hij vertelde me hoe geschokt hij was door het gedrag van de familie van het slachtoffer. Ik dacht toen aan de gesprekken die ik gevoerd heb met verschillende mensen over het onderwerp ‘afsluiting’ voor de families van het slachtoffer. Ik wil het nu hebben over ‘afsluiting’ en de gedachten die ik heb met betrekking tot dit onderwerp.

Ten eerste heb ik een probleem met de manier waarop men het woord ‘afsluiting’ gebruikt als mensen over de doodstraf praten. Naar mijn mening is het één van die populaire leuzen die de pro doodstraf mensen gebruiken (en ook de media) als een soort volkslied zonder echte betekenis. Het wordt gebruikt als een knop die ze indrukken om een emotionele reactie bij mensen los te krijgen. Door de jaren heen heb ik de kans gehad om veel wetboeken en relevante wetten over de doodstraf te lezen en te bestuderen. In al die tijd heb ik nooit het woord ‘afsluiting’ in de tekst van die wetboeken vermeld zien staan. En toch, vaak als je aanklager of voorstander van de doodstraf hoort discussiëren, gebruiken ze bijna altijd het woord ‘afsluiting’. Onvermijdelijk gebruiken ze gewoon het woord rechtvaardigheid in dezelfde zin, alsof die twee op de een of andere manier verwant zijn aan elkaar. Het lijkt er voor mij op dat ‘afsluiting’ een woord is geworden dat in het echt wraak betekent, de laatste keer dat ik keek, werd wraak ook niet vermeld in de wetboeken, die ik gelezen heb.

Ik heb al eerder geschreven over hoe de aanklagers en politie de families van slachtoffers ‘gebruiken’ om de doodstraf aan te bevelen, dus daar hoef ik niet weer op in te gaan, maar het is een erg effectieve en efficiënte samenwerking geworden die erin geslaagd is om in de loop van de jaren veel politieke invloed te vergaren. Elke keer dat het een verkiezingsjaar is kan je het effect ervan zien. Al die politici proberen elkaar de loef af te steken door te laten merken hoe hard ze op zullen treden tegen criminaliteit. Sommige van de belachelijke ideëen, die ze voorstellen als oplossingen om criminaliteit tegen te gaan, zouden om te lachen zijn, als het geen effect had op de levens van zoveel mensen.

Dat gezegd hebbende, wil ik het nu graag hebben over een andere groep van families van slachtoffers waar je niet vaak iets over hoort. Dit is een groep families die net zulke verschrikkelijke verliezen hebben geleden als de families die voor de doodstraf zijn. Toch vecht deze groep van families tegen de doodstraf en spreken ze vrijuit tegen de regering, die een leven wegneemt namens hen. Er is een organisatie die deze families gevormd hebben en die heet ‘Families van moordslachtoffers voor verzoening’ (MVFR).

De eerste keer dat ik van deze organisatie hoorde was, nadat ik een van de jongens hier in de dodencellen had leren kennen. Op een dag toen ik in de bezoekersruimte was voor een bezoek met mijn advocaat, introduceerde hij me bij een vrouw die bij hem op bezoek was. Ik was een beetje afgeleid door mijn eigen bezoek, maar een tijdje later toen we weer met elkaar konden praten, vertelde deze man me dat die vrouw de moeder was van de persoon voor wiens moord hij veroordeeld was. Ik was geschokt toen hij me dat vertelde en ik vroeg hem waarom ze naar hem toekwam en hem hier bezocht. Hij vertelde me dat ze lid was van deze bovenstaande groep (MVFR) en ze is een felle antidoodstraf voorstander. Zij en anderen in deze organisatie reizen door heel de VS (en andere landen) om over hun ervaringen te praten en hun gevecht tegen de doodstraf. Toen ik over deze groep gehoord had, probeerde ik er meer over te weten te komen. Ik was onder de indruk van wat ik zag en ik heb heel veel respect en medeleven voor hen. Aan de andere kant heb ik ook de families die voor de doodstraf zijn geobserveerd. De contrasten tussen hen en de families, die voor verzoening zijn, zijn nogal opmerkelijk. De families voor de doodstraf lijken verteerd te worden door haat en woede, maar de MVFR families lijken kalm en in vrede te leven met zichzelf. Het is echt een verbazingwekkend verschil.
Ik denk dat de voor de hand liggende conclusie is, dat door vergeving en door verder te gaan met je leven, je zo dicht mogelijk bij ‘afsluiting’ komt, zover mogelijk is in zo'n verschrikkelijke situatie. Maar wanneer haat en woede van binnen woekeren, dan kun je de heling en afsluiting, die zo belangrijk zijn, niet vinden.

Nu ik toch bezig ben over het onderwerp slachtoffers en families, wil ik het graag hebben over een andere groep die ook slachtoffer is. De vergeten slachtoffers. Dit zijn de families, vrienden en geliefden van degenen die door de overheid gedood worden. De families van degenen in de dodencellen hebben niets verkeerd gedaan, maar toch lijden ze ook onder het verlies van iemand waarvan ze houden. Ze verliezen niet alleen iemand waar ze van houden, maar ze worden ook blootgesteld aan de haat en woede van de groepen voor de rechten van de slachtoffers. Ook moeten zij om zien te gaan met een gevangenissysteem dat hen behandelt als tweederangs burgers, omdat iemand van wie ze houden in een dodencel zit. Ik heb de gezichten gezien van de geliefden van iemand die op het punt stond om geëxecuteerd te worden en ik weet dat hun pijn net zo diep en verschrikkelijk is als van elke andere familie die iemand verloren heeft van wie ze houden. Niet alleen lijden ze het verlies van iemand waarvan ze houden, maar in veel gevallen moeten ze hulpeloos en in afgrijzen toekijken hoe hun geliefde wordt vermoord. Ik kan het niet helpen dat ik me afvraag hoe deze mensen ‘afsluiting’ kunnen vinden. Dat is alles wat ik over dit onderwerp te zeggen heb, dus nu even iets anders.

Eén van de vragen die mensen me vaak stellen is, hoe ze betrokken kunnen raken in het gevecht tegen de doodstraf. Er staan een aantal links op deze site die helpen om naar andere websites te gaan die actief betrokken zijn in deze strijd.. Je zou deze sites eens moeten bekijken als je kunt. Ook zijn er in de meeste gemeentes groepen van activisten waar je je bijaan kunt sluiten. Wat in me opkomt zijn ‘Abolition Now’ en ‘Amnesty International’. Hier in Californië kun je aansluiten bij ‘Death Penalty Focus’, die groepen heeft in verschillende delen van de staat. Er zijn ook groepen actief in het hervormen van de gevangenissen en het rechtssysteem, dus je kunt ook bij die groepen betrokken raken. Er is een groep die ‘The Prison Reform Unity Project’ heet en het is een nationale groep. Ik heb geen adres van hen, maar de URL is http://www.prup.us, of je kunt 415-789-3863 in Californië bellen en vragen of ze je kunnen verwijzen naar een groep in de buurt. Dit nummer is ook het nummer voor ‘The campaign to end the Death Penalty’.
Een andere optie is om brieven te schrijven naar je senator en congresmensen. Ze zullen waarschijnlijk geen aandacht aan je besteden, maar je kunt altijd je standpunt duidelijk maken wanneer het tijd is om te stemmen.

Ik wil graag degenen bedanken die de tijd hebben genomen om te schrijven met opmerkingen en standpunten en ik wil jullie ook bedanken voor de opmerkingen die jullie me gestuurd hebben.
Mijn normale postadres staat op deze site, dus je kunt me ook via de slakkenpost schrijven. Ik ga er weer vandoor.

Peace,
Dean